‘Het water van het zwembad kleurde steeds roder. Overal gillende kinderen. Het voelde aan alsof er een dodelijke wervelwind door het complex ging.’

+++++

Ze waren al jaren vrienden, maakten muziek, genoten van het leven. Alles ging goed. Tot er een gruwelijke aanslag werd gepleegd. Geluk werd een nachtmerrie. Ze kregen een nog zwaardere klap toen de zoon van een van hen de schuld kreeg en aangehouden werd…

‘De Cello’, het romandebuut van een Vlaamse topscenarist, is een mooi literair schilderij van collega’s en vrienden die lief en leed met elkaar delen, en die zwaar op de proef worden gesteld als het noodlot toeslaat. Een heel breed menselijk verhaal waarin een moordpartij op het canvas van de maatschappij geschilderd wordt, een psychologisch drama met inhoud op verscheidene vlakken. Filmisch geschreven, zoals je van een scenarist met duizenden televisiescenario’s op de teller kan verwachten.

+++

‘Je krijgt het gevoel: ik kén die mensen. Vlot geschreven.’ – Annie Geeraerts

‘Een boeiend verhaal over het samenleven van echte mensen.’ – Eric Kerremans

+++

JP De Lamper is de auteursnaam van Jean-Pierre De Lamper (1956), die vele jaren werkte als beroepsjournalist voor Gazet Van Antwerpen, Het Nieuwsblad en De Standaard. Hij was de hoofdschrijver van de eerste 3.500 afleveringen van de VTM-soap ‘Familie’, waarvan hij meer dan 1.500 afleveringen in zijn eentje voor z’n rekening nam. Hij ontwierp en schreef het gros van de afleveringen van de tv-series ‘Spoed’, ‘Editie’ en ‘Vennebos’. In z’n debuutroman ‘De Cello’, een wijdlopige vertelling, is JP op zijn best en laat hij mensen van vlees en bloed centraal staan in wat aanvoelt als het uitbarsten van een vulkaan in het hart van een tsunami.

> Interview met JP (klik op link hieronder)

JP over ‘De Cello’ op nieuwsblad.be

—

Jean-Pierre De Lamper was de hoofdschrijver van de eerste 3.500 afleveringen van de VTM-soap Familie, waarvan hij meer dan 1.500 episodes in zijn eentje uitwerkte. “Ik kwam in het begin van de jaren tachtig als beroepsjournalist op de stadsredactie van Gazet van Antwerpen terecht”, blikt De Lamper terug. “Ik schreef over zowat alles wat zich in de Sinjorenstad (Antwerpen, red.) afspeelde, van een gouden jubileum tot drama’s als branden of diefstallen in de haven. Later kreeg ik er de rubriek ruimtevaart bij en vloog ik bijvoorbeeld met een Concorde naar Zuid-Amerika om verslag uit te brengen van de lanceringen van de Ariane-raket. Die ervaringen en diepmenselijke contacten kwamen goed van pas toen ik in de jaren negentig in de televisiewereld terechtkwam om mee Familie, Spoed en andere reeksen uit de grond te stampen. In de scenario’s speelde de gewone mens telkens weer een centrale rol. Die mensen en wat hen kan overkomen is ook de rode draad in mijn debuutroman De Cello.”

Net zoals in zijn tv-soaps vertelt JP in zijn debuutroman een boeiend verhaal over vriendschap tussen mensen in een intrigerend sociaal netwerk. “Herkenbaar voor de lezer, want dit alles zou zich zowel hier in Hamme als pakweg in Antwerpen kunnen afspelen tussen vrienden en collega’s die lief en leed met elkaar delen”, zegt JP. “Na een honderdtal bladzijden wordt de mens een wolf voor zijn medemens. Het geluk wordt een nachtmerrie, wanneer een vreselijke aanslag wordt gepleegd aan het zwembad. Het thrillergehalte neem toe, als de zoon van een van die vrienden aangehouden wordt.”

De Cello wordt daarna een psychologisch drama, filmisch beschreven zoals je van een scenarist met een palmares van duizenden televisieverhalen kan verwachten. “In tegenstelling tot het hectisch schrijven aan soapscenario’s liet ik me qua tijdbesteding inspireren door het recept van Pieter Aspe om mij te beperken tot 1.700 woorden per dag”, zegt JP. “Dat maakt het allemaal behapbaar om in enkele uren diepgaand te schrijven en de dag nadien weer met een frisse kop verder te doen. Als deze debuutroman lezers vindt, volgen er nog want ik heb nog veel meer in petto.”